Al heel vaak heb ik genoemd dat er in januari 1972 amper sneeuw lag in Oostenrijk en dat ik daar een filmpje van zou delen. Dat jaar gingen wij voor het eerst skiën met het gezin minus mijn kleine zusje. Op de Kristberg in het Montafon. We bleven 4 jaar op die plek. We zaten er samen met een ander gezin gewoon heel typisch hoe Nederlandse gezinnen dat nog steeds zo vaak doen. Sommige dingen zijn wel tijdgebonden: de afwezigheid van kunstsneeuw (in Amerika was het sneeuwkanon in 1971 gepatenteerd – zie hierrr), houten ankers aan de sleepliften een soort vrijheid blijheid met sleetjes op de piste, leren skischoenen en houten latten met primitieve binding.
Wel hier is ie dan: Kristberg The Movie. Die had evengoed “Papa bedankt” kunnen heten. Want het was toch aan zijn baan en harde werken te danken dat we konden gaan. En nog gekker: mijn vader had 8 jaar eerder mijn moeder zelfs na zijn eerste wintersport in Gargellen leren kennen simpelweg omdat hij op de terugweg nog even halt maakte bij zijn oma in Gossau in Zwitserland (vlakbij de Säntis). Mijn Duitse moeder huurde een zolderkamer bij mijn overgrootmoeder en van het een kwam het ander.
Mijn vader leerde dus pas in 1964 na zijn studie en dienstplicht toen hij net zijn eerste baan had skiën. Hij had het zelfs nog nooit op TV gezien en had geen idee. Toen ze na sluitingstijd van de skiliften in Gargellen aankwamen, wilden ze het meteen proberen. Ze liepen omhoog over de piste en namen het spoor van de sleeplift als afdaling. Dat leek hen het baantje dat je moest nemen. Mijn moeder had als Zwitserse kleuterjuf juist leren skiën van haar kleuters. En zo lag het voor de hand om als gezin samen te gaan skiën. Nu heel gewoon. Destijds uniek: op mijn basisschool in een goede wijk ging behalve mijn broer, zus en ik niemand op wintersport. De ouders gingen zonder kids. Pas op de middelbare school had ik veel vrienden die ook op wintersport gingen.
Zo blij
Na de Kristberg skieden wij nog enkele jaren in het mini-skigebied Niederthai in het Ötztal en daarna 5 winters in Wald am Arlberg. Deel II van de film komt dus ook nog. Als jullie hem leuk vinden tenminste. Voor mij is het een eerbetoon aan mijn vader en moeder die ons dit gegund hebben. Mijn vader was op enkele korte shots na steeds de cameraman. Hoe bijzonder was destijds zo’n super8 camera! Ik draag deze film op aan alle ouders die ook deze vakantie met hun kids op wintersport gaan. Die er financieel voor bloeden maar voor wie er geen groter geluk bestaat dan die ukkies zo blij te zien. Op dit moment doet een hele nieuwe zeer grote generatie wintersporters dat die zelf als student voor het eerst zijn gaan skiën met dank aan reisorganisaties zoals Bizztravel.
Kristberg: I’ll be back!
Zo gaaf dat de Kristberg er nog is (ons pension in Niederthai ligt er tegenwoordig verlaten bij). En volledig dynamisch bij de tijd getuige de flitsende website. We zijn er een paar jaar geleden nog eens wezen lunchen en we hebben toen de sleepliftjes weer gedaan. En volgens mij skiede ik voor het eerst de dalafdaling wat voor ons kinderen toen iets “onmogelijks” was voor afgoden op ski’s. Er schijnt een gave freeride route te zijn van de top naar de Arlberg en nog meer toerskiroutes. Die moet ik zeker ook nog eens doen. En steek je beneden over zit je al in Silvretta-Montafon en ben je met 140km piste koning te rijk.
19 reacties
Gesloten voor reacties.